معرفی انواع HTTP Status code

هر بار که یک مرورگر را باز می کنید و یک آدرس وب را جستجو می کنید، ابتدا یک درخواست از مرورگر و رایانه شما به سرور ارسال می شود. سپس سرور پاسخ شما را در قالب کد وضعیت سرور (Status Code) به مرورگر شما ارسال می کند. البته معمولا کاربران نمی توانند این کدها را ببینند.

اما این کدها برای بررسی وضعیت سرور و وب سایت استفاده می شوند و معمولا در زمینه ارتقاء وب سایت و مدیریت وب سایت بسیار مهم هستند. به حدی که اگر سایتی مدام کدهای وضعیت بد مانند کد 500 را برای کاربر ارسال کند، رتبه سایت در گوگل کاهش می یابد. در این مقاله خواهید آموخت که کدهای وضعیت HTTP چیست. ما همچنین انواع کدهای HTTP Status code را نشان می‌دهیم تا بدانید هنگام مواجهه با آن‌ها برای چه استفاده می‌شوند.

کد وضعیت HTTP چیست؟ (HTTP Status code)

کدهای وضعیت HTTP یا http status code چیزی نیست جز پاسخی که سرور وب سایت به مرورگر سیستم کاربر ارسال می کند. هر بار که برای دسترسی به یک وب سایت URL را در مرورگر وب خود تایپ می کنید، مرورگر شما درخواستی را به سرور وب سایت ارسال می کند. این درخواست توسط سرور دریافت و پاسخ داده می شود. این پاسخ با استفاده از یک کد سه رقمی معروف به کد وضعیت http ارسال می شود.

این کدهای وضعیت اطلاعاتی را در مورد نتیجه تلاش سرور برای انجام درخواست مشتری ارائه می دهد. آنها نشان می دهند که آیا یک درخواست خاص با موفقیت تکمیل شده است، با خطا مواجه شده است یا نیاز به اقدامات بیشتر توسط مشتری دارد. به عنوان مثال، کد وضعیت “200 OK” نشان می دهد که درخواست موفقیت آمیز بوده است، در حالی که کد وضعیت “404 Not Found” نشان می دهد که منبع درخواستی در سرور یافت نمی شود.

کدهای وضعیت HTTP بخش مهمی از فرآیند ارتباط بین سرورهای وب و کلاینت‌ها هستند و به اطمینان از دریافت بازخورد معنی‌دار کاربران در مورد وضعیت درخواست‌هایشان کمک می‌کنند. آنها هم به توسعه دهندگان و هم به کاربران اجازه می دهند مسائلی را که ممکن است در طول تعاملات وب ایجاد شود را درک کرده و عیب یابی کنند.

ارتباط کدهای وضعیت HTTP با سئو

از آنجایی که کدهای وضعیت HTTP بهترین نشانگر مشکلات وب سایت هستند، درک آنها برای هر وب مستری ضروری است. تصور کنید که یک متخصص سئو هستید و روی سایتی کار می کنید که کدهای 5xx زیادی را نمایش می دهد، بنابراین باید بدانید که آیا مشکل از سمت سرور است و برای رفع آن چه کاری می توانید انجام دهید. همچنین کدهای 4xx به شدت بر تجربه کاربری در سایت تاثیر می گذارند. اگر خطایی در این بخش وجود دارد، باید به تغییرات آدرس url صفحه یا صفحاتی که حذف کرده اید بروید.

مطمئناً اگر هیچ شناختی از این کدها نداشته باشید، نمی توانید به راحتی با جنبه های فنی و فنی سئو سایت خود کار کنید و به زودی با مشکلات جدی مواجه خواهید شد.

دسته ای از انواع کد وضعیت HTTP

همان‌گونه که گفتیم کدهای وضعیت http بر اساس شماره اول از سمت چپ به دسته های مختلفی تقسیم می شوند. از این شماره می توانید ماهیت پیام را بفهمید که آیا همه چیز به طور معمول کار می کند یا مثلاً خطایی در سمت سرور رخ داده است یا خطایی در وب سایت شما رخ داده است، همه آنها با استفاده از این شماره قابل شناسایی هستند.

اما جزئیات خطا به دو شماره کد دیگر بستگی دارد. در مرحله بعد لیست کدهای وضعیت را بررسی می کنیم. توجه داشته باشید که به طور کلی بسیاری از موارد درخواست http وجود دارد که نیازی به دانستن همه آنها نیست، اما رایج ترین آنها در این راهنما پوشش داده خواهد شد. Status codeها به طور کلی به 5 دسته تقسیم می‌شوند:

• 1xx اطلاعاتی: سرور درخواست شما را دریافت کرده و این روند ادامه دارد.
• ‌2xx موفقیت آمیز: درخواست با موفقیت انجام شد و مرورگر اطلاعات مورد نظر را دریافت کرد.
• 3xx تغییر مسیر: این نوع کدها معمولاً کدهای مرتبط با تغییر مسیر هستند. این بدان معنی است که شما هدایت شده اید و برای تکمیل برنامه به مراحل دیگری نیاز است.
• 4xx خطای کاربر: دسترسی به سایت یا صفحه امکان پذیر نیست. معمولاً صفحه قابل دسترسی نیست یا درخواست به صورت نامناسب ارسال شده است.
• خطای سرور 5xx: تا زمانی که درخواست معتبر است، سرور نمی تواند درخواست را تکمیل کند. (مشکل از سمت سرور است.)

به طور کلی، کاربران تنها زمانی کدها را در مرورگر مشاهده می کنند که مشکلی وجود داشته باشد. درک این کدها می تواند به شما در وب گردی کمک کند. به عنوان مثال، هنگامی که با کد 404 مواجه می شوید، می دانید که مشکل در انتهای شماست و باید سعی کنید آن را برطرف کنید. در ادامه به معرفی انواع کدهای HTTP می پردازیم.

انواع کدهای وضعیت HTTP

کدهای وضعیت  100 (اطلاعات)

کدهای وضعیت سری 100 حاوی یک پاسخ اطلاعاتی است و نشان می دهد که سرور در حال پردازش درخواست مرورگر است. این کدها کاملا موقت هستند و به احتمال زیاد ظاهر می شوند. در واقع 100 کد وضعیت پاسخ نهایی یک فرآیند نیست و اگر در حین پردازش درخواستی به سرور ارسال شود، پاسخ‌هایی از سری 100 داده می شود. البته این وضعیت به ندرت اتفاق می افتد.

• 100 ادامه (Continue):

وقتی این کد به عنوان پاسخ سرور ارسال می‌شود، بدین معنا است که بخش اولیه درخواست کاربر توسط سرور دریافت شده و در حال اجرا است. به عبارت دیگر، سرور در حال پردازش درخواست کاربر می‌باشد و نیاز به زمان بیشتری دارد تا به نتیجه نهایی برسد. در این حالت، کاربر باید منتظر ادامه پردازش باشد تا پاسخ نهایی ارسال شود. همچنین، اگر تمایلی به ادامه ندارد یا نیاز به تغییر درخواست دارد، می‌تواند درخواست خود را لغو کند.

• 101 پروتکل انتقال (Switching protocols):

کد 101 یکی از کدهای وضعیت HTTP است که به مشتری نشان می‌دهد که سرور درخواست ارائه شده را درک کرده و در حال تغییر پروتکل خود است. به عبارت دیگر، سرور به مشتری اعلام می‌کند که در حال تغییر پروتکل ارتباطی خود است، ممکن است این تغییر بهبودهای امنیتی یا عملکردی را به همراه داشته باشد. این کد به مشتری اجازه می‌دهد تا منتظر پاسخ جدید سرور باشد و سپس عملکرد خود را بر اساس پروتکل جدید تنظیم کند.

• 102 پردازش (Processing):

کد 102 یک پیام اطلاع رسانی است که به کاربر اعلام می‌کند که درخواست ارسالی توسط کاربر پذیرفته شده و در حال حاضر در حال پردازش است. این به این معنی است که سرور در حال پردازش درخواست است و هنوز به پایان نرسیده است. بنابراین، هنوز پاسخی برای این درخواست تولید نشده است و کاربر باید منتظر بماند تا پاسخ نهایی تولید شود.

کدهای وضعیت 200 (موفق)

کدهای وضعیت سری 200 به عنوان کدهای موفقیت شناخته می‌شوند. این کدها نشان می‌دهند که درخواست کاربر با موفقیت اجرا شده است و پاسخ مورد انتظار به درستی ارسال شده است. وقتی یک سرور کد وضعیت 200 را بازمی‌گرداند، این بدان معناست که درخواست کاربر به درستی دریافت شده و پاسخ مناسب برای آن تولید شده است. این کدها نشان دهنده این هستند که کاربر می‌تواند به راحتی صفحه یا منبع مورد نظر خود را مشاهده کند.

به عنوان یک وب مستر، اطمینان حاصل کنید که تمام صفحات و منابع سایت شما، با استفاده از کدهای وضعیت سری 200، به درستی برای کاربران ارسال می‌شوند تا آنها بتوانند به راحتی به منابع مورد نظر دسترسی پیدا کنند. کدهای سری 200 را در ادامه مرور می‌کنیم:

• 200 خوب (Ok):

کد 200 یکی از کدهای وضعیت HTTP است که به مشتری یا کاربر اعلام می‌کند که درخواست آن با موفقیت پردازش شده است. این کد به طور کلی نشان دهنده این است که درخواست کاربر یا مشتری با موفقیت انجام شده و پاسخ مربوطه به درستی داده شده است.

از لحاظ سئو (بهینه‌سازی موتور جستجو)، کد 200 به عنوان یک وضعیت مثبت تلقی می‌شود. این به این معنی است که صفحه مورد نظر به درستی برای دید کاربران نمایش داده شده است و همچنین موتورهای جستجو قادرند به طور کامل اطلاعات موجود در صفحه را خزش و فهرست کنند. به عبارت دیگر، صفحه مورد نظر به طور کامل آماده فرآیند ایندکس شدن توسط موتورهای جستجو است.

• 201 ایجاد (Created):

کد 201 یک کد وضعیت HTTP است که به کاربران اعلام می‌کند که درخواست آن‌ها با موفقیت انجام شده است و یک یا چند منبع جدید به وجود آمده است. این منابع جدید ممکن است به عنوان پاسخ به درخواست کاربر ایجاد شده باشند و می‌توانند اطلاعات جدید یا منابعی برای استفاده بعدی فراهم کنند. به عبارت دیگر، کاربر با این کد می‌تواند مطمئن باشد که درخواستش با موفقیت انجام شده و نتایج جدیدی برای او فراهم شده است.

• ‌‌202 پذیرفته شده (Accepted):

کد 202 به معنای “موفقیت – درخواست قبول شده اما هنوز کامل نشده” است. این کد نشان می‌دهد که درخواست کاربر با موفقیت توسط سرور پذیرفته شده است، اما هنوز در حال پردازش و تکمیل است. به عبارت دیگر، سرور در حال انجام کاری است که درخواست کاربر را پیاده سازی کند، اما هنوز به پایان نرسیده است. این ممکن است به دلیل این باشد که در حین پردازش، یک درخواست جدید وارد شده است و سرور نیاز به زمان بیشتری دارد تا هر دو درخواست را به صورت همزمان پردازش کند.

• 203 اطلاعات نامعتبر (Non-Authoritative Information):

کد 203 یک وضعیت HTTP است که نشان می‌دهد درخواست کاربر با موفقیت پاسخ داده شده است، اما اطلاعات موجود در درخواست مرورگر کمی با اطلاعات مورد انتظار متفاوت است. به عبارت دیگر، سرور با موفقیت به درخواست پاسخ داده است، اما ممکن است اطلاعات درخواستی با اطلاعات مورد نظر مغایرت داشته باشد. این ممکن است به دلیل نقص در ارسال یا فرمت داده‌ها باشد که نیاز به بررسی دقیق تر دارد.

• 204 بدون محتوا (No Content):

کد 204 به مشتری اعلام می‌کند که درخواست ارسالی به سرور با موفقیت پردازش شده است و سرور توانسته است درخواست کاربر را به خوبی برآورده کند. اما محتوای جدیدی برای ارائه در پاسخ به این درخواست در دسترس نیست. به عبارت دیگر، سرور تاثیری از تغییرات جدید در محتوا یا منابع مورد نظر ندارد و محتوای فعلی در دسترس است.

• کد 205 (Reset Content):

کد 205 (Reset Content) یکی از کدهای وضعیت HTTP است که توسط سرور برای ارسال به مشتری انتخاب می‌شود. این کد نشان دهنده این است که سرور درخواست را قبول کرده است، اما خواسته است که مشتری برای اطمینان، درخواست خود را مجددا ارسال کند.

در اینجا، سرور به مشتری اعلام می‌کند که درخواستش را قبول کرده است، اما به دلیل اطمینان بیشتر، خواهان ارسال مجدد درخواست است. این کار به منظور جلوگیری از احتمال اشتباهات و یا تداخل‌های ممکن است که می‌تواند در ارسال و دریافت داده‌ها رخ دهد.

بنابراین، مشتری باید درخواست خود را مجددا ارسال کند تا فرآیند تبادل داده بین سرور و مشتری به درستی انجام شود.

• کد 206 (Partial Content):

کد 206 (Partial Content) یکی از کدهای وضعیت HTTP است که نشان دهنده این است که سرور به درخواست بخشی از محتوا پاسخ داده است. این معمولاً به منظور انتقال یک یا چند قسمت از منابع بزرگتر است که درخواست شده استفاده می‌شود. در این حالت، سرور با انتقال یک یا چند قسمت از نمایش انتخاب شده که با محدوده های رضایت بخش یافت شده در فیلد هدر محدوده درخواست مطابقت دارد. به عبارت دیگر، سرور تنها بخشی از محتوا را برمی‌گرداند که درخواست شده و با محدوده‌های درخواستی سازگار است. این کد وضعیت نشان می‌دهد که درخواست بخشی از محتوا موفقیت‌آمیز بوده و سرور توانسته است به درخواست مطابقت دهد.

• کد 207 (Multi-Status):

کد 207 یک پاسخ چند وضعیتی است که اطلاعاتی را در مورد منابع متعدد منتقل می‌کند. این کد برای شرایطی استفاده می‌شود که ممکن است چندین کد وضعیت مناسب باشد. به عبارت دیگر، وقتی یک درخواست HTTP به چندین منبع ارسال می‌شود و هر یک از این منابع نیاز به یک کد وضعیت مختلف دارند، از کد 207 استفاده می‌شود تا این وضعیت‌ها را به صورت جامع منتقل کند.

به عنوان مثال، وقتی یک درخواست PROPFIND به یک منبع وب ارسال می‌شود و نیاز به بازگردانی اطلاعات از چندین منبع وب داریم، ممکن است هر منبع نیاز به یک کد وضعیت متفاوت داشته باشد. در این صورت، سرور می‌تواند از کد 207 استفاده کند تا اطلاعات مورد نظر را به صورت جامع به کاربر ارائه دهد.

به طور خلاصه، کد 207 به سرور اجازه می‌دهد تا پاسخ چند وضعیتی را برای یک درخواست HTTP ارائه دهد و اطلاعات مورد نظر را به صورت جامع منتقل کند.

• کد ۲۰۸ یا قبلاً گزارش شده(Already Reported):

وضعیت 208 در پروتکل HTTP به معنای “قبلاً گزارش شده” است. این وضعیت بعنوان یک پاسخ به درخواست DAV (WebDAV) استفاده می‌شود که یک پروتکل مرتبط با مدیریت وب است. وضعیت 208 نشان می‌دهد که درخواست ارسال شده قبلاً پردازش شده است و به منظور جلوگیری از ایجاد پیوندهای چندگانه به یک منبع، از این وضعیت برای اجتناب از شمارش مکرر تعدادی از پیوندهای چندگانه به سمت یک مجموعه مشخص از پیوندها استفاده می‌شود. به عبارت دیگر، این وضعیت به سرور نشان می‌دهد که درخواست تکراری است و برای جلوگیری از ایجاد پیوندهای چندگانه، درخواست قبلاً پردازش شده است.

• کد ۲۲۶ (IM Used):

وضعیت کد 226 “IM Used” یکی از انواع وضعیت‌های پاسخ سرورهای وب است که به معنی تأیید این است که سرور با موفقیت منبع مورد درخواست GET را تأمین کرده و پاسخ در نتیجه یک یا چند دستکاری موردی (instance-manipulation) به کار رفته است. به عبارت دیگر، سرور توانسته است منبع مورد نظر را با موفقیت تغییر دهد یا دستکاری کند و در نتیجه پاسخ مناسبی را به درخواست کاربر ارائه دهد.

این وضعیت معمولاً در مواردی اتفاق می‌افتد که منبع مورد نظر از قبل تغییر یافته و سرور توانسته است آن را با موفقیت برگرداند. این وضعیت به وضعیت‌های دیگر مانند 200 “OK” شباهت دارد، با این تفاوت که نشان می‌دهد تغییرات یا دستکاری‌های خاصی روی منبع انجام شده است تا پاسخ تولید شود.

کدهای وضعیت 300 (انتقال)

کدهای وضعیت سری 300 شامل پیام تغییر مسیر است. این دسته کدها وقتی نمایش داده می‌شوند که هنگام درخواست یک صفحه به صفحه دیگری تغییر مسیر دهید. درواقع این کدها اعلام می‌کنند درخواست مرورگر به درستی دریافت شده اما پاسخ آن در مسیر دیگری قرار دارد.

کدهای وضعیت سری 300 نشان‌دهنده این هستند که محتوای مورد نظر به یک مکان دیگر منتقل شده است و برای مشاهده آن باید به آدرس جدید هدایت شوید. این نوع کدها به عنوان ریدایرکت شناخته می‌شوند و بخش مهمی از استفاده از آنها در وبمستری است.

کدهای وضعیت 300 (انتقال)

از آنجایی که این کدها نشان‌دهنده تغییر مسیر هستند، آنها به عنوان ابزاری برای انتقال کاربران از یک صفحه به صفحه دیگر استفاده می‌شوند. به عبارت دیگر، اگر نمی‌خواهید کاربران به یک صفحه خاص هدایت شوند، می‌توانید آنها را به صفحه دیگری هدایت کنید.

با استفاده از این کدها، می‌توانید کاربران را به صفحات جدید هدایت کرده و از نمایش محتوای قدیمی جلوگیری کنید. بنابراین، آشنایی با این کدها و استفاده صحیح از آنها برای بهبود تجربه کاربری و بهینه‌سازی سئو بسیار حائز اهمیت است. در این قسمت از راهنمای کدهای وضعیت HTTP به بررسی مهم‌ترین کدهای سری 300 می‌پردازیم:

• 300 انتقال چندگانه (Multiple Choices):

این کد 300 یک کد وضعیت HTTP است که به مشتری اعلام می‌کند که درخواست ارسالی به سرور چندین پاسخ مختلف دارد. به عبارت دیگر، سرور نتوانسته است به طور یکتا یک پاسخ مناسب ارائه دهد و به مشتری گزینه‌های مختلفی را برای انتخاب ارائه می‌دهد.

این کد معمولاً در مواردی استفاده می‌شود که یک درخواست HTTP به چندین منبع مختلف ارسال شده است و سرور نمی‌تواند به طور یکتا یک پاسخ ارائه دهد. بنابراین، مشتری یا مرورگر باید یکی از پاسخ‌ها را برای نمایش انتخاب کند.

از این کد برای اطلاع‌رسانی به مشتریان درباره وضعیت مختلف یک درخواست HTTP استفاده می‌شود و آن‌ها را به انتخاب یک پاسخ مناسب تشویق می‌کند.

• 301 انتقال دائمی (Moved Permanently):

• کد 301 یک کد وضعیت HTTP است که به مرورگر و کلاینت‌ها اعلام می‌کند که آدرس جدیدی به صفحه درخواست‌شده اختصاص یافته است. این کد به معنای این است که کاربر برای دیدن صفحه به آدرس جدید هدایت می‌شود.وقتی از ریدایرکت 301 استفاده می‌کنید، باید مطمئن شوید که صفحه موردنظر شما برای همیشه به آدرس جدید منتقل شده باشد. این نوع ریدایرکت باید برای همیشه اعمال شود تا به لحاظ سئویی هیچ تغییرات منفی ایجاد نشود.خوبی ریدایرکت 301 این است که اعتبار محتوایی هر صفحه را به آدرس جدید آن انتقال می‌دهد. این بدان معناست که هر اعتبار و ارزش محتوایی که صفحه قبلی داشته است، به صفحه جدید منتقل می‌شود و از این رو بهینه‌سازی سئویی حفظ می‌شود.

• کد 302 (Found):

این کد که به عنوان تغییر مسیر موقت شناخته می شود، نشان دهنده انتقال موقت محتوای صفحه به یک آدرس جدید است.این کد به مرورگرها می گوید که محتوای مورد نظر به آدرس جدیدی منتقل شده است، اما این انتقال موقتی است و ممکن است در آینده به آدرس قبلی بازگردد.

از آنجایی که در این حالت تغییر مسیر موقتی در نظر گرفته می شود، اعتبار سئوی صفحه به آدرس جدید منتقل نمی شود. پس حتما توجه داشته باشید، زمانی که قصد دارید صفحه مورد نظر را برای همیشه به آدرس جدید منتقل کنید، حتما از ریدایرکت 301 استفاده کنید و زمانی که نمی خواهید برای همیشه این کار را انجام دهید، حتما از ریدایرکت 302 استفاده کنید تا از سئو جلوگیری کنید. چالش ها و مسائل.

• کد 303 (See Other):

کد ۳۰۳ یا مشاهده سایر موارد (See Other)، یک کد وضعیت HTTP است که توسط سرور برای ارسال به کاربر در پاسخ به یک درخواست HTTP استفاده می‌شود. این کد به معنای این است که منبع مورد نظر تغییر مکان یافته است و کاربر باید به مکان جدید هدایت شود.

کد مشاهده سایر موارد 303 از جانب سرور به منظور هدایت کاربر به سمت دریافت منبع درخواستی در URI دیگر از طریق درخواست GET به کار می‌رود. به عبارت دیگر، سرور اطلاعات مربوط به منبع مورد نظر را در URI دیگری قرار داده است و کاربر برای دریافت این منبع باید به URI جدید هدایت شود. این کد معمولاً برای انتقال منابع به یک مکان دیگر یا برای اصلاح URI‌ها استفاده می‌شود.

• کد 304 اصلاح نشده (Not Modified):

کد 304 به مشتری ارسال می‌شود تا او را مطلع کند که پاسخ درخواستی تغییر نکرده است. به عبارت دیگر، سرور هنوز همان پاسخ قبلی را ارسال می‌کند. این کد به مشتری اجازه می‌دهد از نسخه‌های ذخیره شده در حافظه پنهان یا کش استفاده کند تا بتواند صفحه را زودتر بارگیری کند. به این ترتیب، زمان لود شدن صفحه کاهش می‌یابد و تجربه کاربری بهبود می‌یابد.

• کد 305 پروکسی (Use Proxy):

کد وضعیت ۳۰۵ به کاربر دستور اتصال به پروکسی را می‌دهد تا همان درخواست را در آنجا تکرار کند. این کد به خاطر مسائل امنیتی در نظر گرفته شده است.

این کد وضعیت ۳۰۵ (Use Proxy) به کاربر دستور می‌دهد که از یک پروکسی برای ارسال درخواست استفاده کند. این به این معنی است که کاربر باید به پروکسی مشخص شده متصل شود و درخواست خود را از آنجا ارسال کند. این کار برای مسائل امنیتی مهم است زیرا از طریق پروکسی ممکن است اطلاعات حساس کاربران مورد دسترسی قرار گیرد و از آنجا ارسال شود، بنابراین استفاده از پروکسی ممکن است باعث حفاظت بیشتر اطلاعات شود.

• کد 306 تغییر پروکسی (Switch Proxy):

این کد، ۳۰۶، یک کد وضعیت HTTP است که به کاربران اطلاع می‌دهد که پروکسی ارسالی توسط آن‌ها دیگر قابل استفاده نیست و باید از پروکسی مشخص شده درخواست خود را ارسال کنند.

این کد به طور خاص برای اطلاع‌رسانی به کاربران در مورد تغییر مکان یا پروتکل درخواست‌هایشان استفاده می‌شود. به عبارت دیگر، این کد به کاربران اطلاع می‌دهد که نیاز است درخواست‌های خود را از پروکسی مشخص شده ارسال کنند تا به‌جای پروکسی فعلی که دیگر قابل استفاده نیست، استفاده کنند.

• کد 307 (Temporary Redirect):

در واقع، کد وضعیت 307 به نام “Temporary Redirect” برای هدایت موقت کاربر به یک URI دیگر استفاده می‌شود. در این حالت، منبع درخواستی هنوز معتبر است و کاربر باید به آدرس جدید هدایت شود، اما در عین حال روش درخواست (مثلا GET یا POST) نباید تغییر کند.

به عبارت دیگر، اگر کاربر یک درخواست POST ارسال کرده بود، با دریافت کد 307، سرور به او می‌گوید که باید به URI جدید هدایت شود اما با همان روش ارسال درخواست، یعنی POST.

این نوع ریدایرکت معمولاً برای مواردی استفاده می‌شود که نیاز به انجام تغییرات موقتی در مسیر دسترسی به منابع داریم، مثلاً زمانی که یک سایت موقتاً غیرفعال است و کاربران به صفحه “سایت در حال بهبود است” هدایت می‌شوند. در این صورت، سرور از کد وضعیت 307 استفاده می‌کند تا کاربران را به آدرس دیگری هدایت کند ولی درخواست اصلی کاربر (مانند POST) حفظ می‌شود.

• کد ۳۰۸ ریدایرکت دائم (Permanent Redirect)

کد وضعیت 308 با نام “Permanent Redirect” معمولاً برای ارسال اطلاعات به کاربر در مورد تغییر دائمی مکان یک منبع درخواست شده استفاده می‌شود. وقتی که یک منبع به طور دائم به یک URI جدید منتقل می‌شود، سرور این کد را ارسال می‌کند تا به کلاینت بگوید که از این پس باید از آدرس جدید استفاده کند.

در واقع، این کد به مشتری اطلاع می‌دهد که منبع درخواست شده دائماً به یک URI جدید منتقل شده است، و هر درخواست آینده باید به این URI جدید ارجاع شود. این تغییر به صورت دائمی اتفاق می‌افتد و بنابراین کلاینت باید این تغییر را در نظر بگیرد و از آدرس جدید استفاده کند.

برای مثال، اگر یک وبسایت بخواهد یک صفحه را از آدرس “example.com/old-page” به “example.com/new-page” انتقال دهد و این تغییر دائمی باشد، سرور می‌تواند کد وضعیت 308 را بازگرداند تا به کلاینت بگوید که از این پس باید به “example.com/new-page” مراجعه کند.

کدهای وضعیت 400 (خطای مشتری)

درست است، کدهای وضعیت HTTP در محدوده 4xx اغلب به عنوان “خطاهای مشتری” نامیده می شوند زیرا معمولاً ناشی از خطاها یا اشتباهاتی هستند که توسط مشتری یا کاربر انجام می شود نه سرور.

کدهای وضعیت 400 (خطای مشتری)

این کدهای وضعیت عمدتاً مربوط به درخواست های ارسال شده توسط کاربران یا مشتریان هستند و به هر دلیلی توسط سرور قابل پردازش یا تفسیر نیستند. این خطاها ممکن است ناشی از فرمت درخواست نادرست، اطلاعات نامعتبر یا حتی دسترسی غیرمجاز به منابع باشد. در ادامه مهم‌ترین کدهای سری 400 را بررسی می‌کنیم:

• 400 درخواست بد (Bad Request):

کد وضعیت 400 به نام “درخواست بد” به این معنی است که سرور نمی تواند درخواست مرورگر و کاربر را به درستی تفسیر یا پردازش کند. این ممکن است به دلیل فرمت درخواست نامعتبر، اطلاعات نادرست یا ناقص یا هر مشکل دیگری در درخواست باشد که سرور قادر به درک آن نیست.

به عبارت دیگر، کاربر یا مرورگر درخواستی ارسال کرده است، اما سرور نمی تواند آن را درک کند یا به درستی آن را پردازش کند. در برخی موارد، اطلاعات موجود در درخواست ارسالی ممکن است نامعتبر یا ناقص باشد یا در قالب صحیح نباشد.

بنابراین کاربر با دریافت کد وضعیت 400 پیامی مبنی بر نادرست بودن درخواست ارسالی به سرور دریافت می کند و باید مشکلات موجود را اصلاح و سپس درخواست را مجددا ارسال کند.

• کد 401 غیر مجاز (Unauthorized):

هنگامی که سرور یک پاسخ “غیر مجاز” 401 ارسال می کند، به این معنی است که دسترسی به منبع درخواست شده توسط کاربر مورد نظر مجاز نیست و احراز هویت لازم است. این کد معمولا زمانی ارسال می شود که کاربر تعیین شده به منبع تعیین شده دسترسی نداشته باشد یا مجوزهای لازم را نداشته باشد.

این وضعیت معمولاً در سناریوهایی رخ می دهد که وب سایت یا برنامه دسترسی به برخی از منابع خود را محدود می کند و فقط به افراد یا کاربران خاص با مجوزهای خاص اجازه دسترسی را می دهد. این کد اغلب در وب سایت ها زمانی استفاده می شود که کاربران برای دسترسی به منابع خاصی باید وارد حساب کاربری خود شوند.

احراز هویت می تواند با نام کاربری و رمز عبور، نشانه های امنیتی یا سایر روش های امنیتی انجام شود. پس از احراز هویت موفق، کاربر مجوزهای لازم برای دسترسی به منابع مورد نظر را دریافت می کند و اپلیکیشن یا وب سایت به درخواست های وی پاسخ می دهد.

• كد 402 (Payment Required):

هنگامی که سرور یک پاسخ 402 “پرداخت الزامی” را ارسال می کند، به این معنی است که دسترسی به منبع درخواستی ممکن است منوط به پرداخت باشد. این کد معمولاً در وب سایت ها یا برنامه هایی استفاده می شود که کاربران را ملزم به پرداخت هزینه ای برای دسترسی به خدمات یا منابع خاصی می کند.

این پرداخت ممکن است برای خرید یک محصول یا خدمات باشد، یا ممکن است به عنوان پرداختی برای اشتراک یک سرویس یا دسترسی به منابع خاصی تعبیه شده باشد. همچنین ممکن است از این کد برای اطلاع کاربر از نیاز به پرداخت در آینده برای استفاده از یک منبع خاص استفاده شود.

به عنوان مثال، زمانی که کاربر قصد دارد محصولی را به صورت آنلاین خریداری کند، اما برای دسترسی به اطلاعات کامل یا دریافت محصول، نیاز به پرداخت احتمالی دارد، سرور ممکن است یک پاسخ 402 ارسال کند تا به کاربر اطلاع دهد که فرآیند باید پرداخت را ادامه دهد. .

• کد 403 ممنوع (Forbidden):

اگر سرور یک پاسخ 403 “ممنوع” ارسال کند، به این معنی است که درخواست مشتری رد شده است زیرا کاربر حق دسترسی به محتوا یا منبع درخواستی را ندارد. در این حالت اگرچه هویت کاربر به طور کامل برای سرور شناخته شده است، اما به این کاربر اجازه دسترسی به منبع مورد نظر داده نشده است، بنابراین سرور از دسترسی کاربر خودداری می کند.

تفاوت اصلی این خطا با خطای 401 این است که در خطای 401 ممکن است هویت کاربر مشخص باشد اما دسترسی به منبع درخواستی مجاز نباشد. اما با خطای 403، سرور می‌داند که کاربر هویت شناخته شده‌ای دارد، اما به هر حال اجازه دسترسی به منبع را نمی‌دهد.

این خطا معمولاً برای محافظت از منابع یا اطلاعات حساس استفاده می‌شود، مانند زمانی که کاربران به بخش‌های خاصی از وب‌سایت یا برنامه دسترسی ندارند، اما این دسترسی به کاربران خاص یا نقش‌های خاص محدود می‌شود.

• کد 404 پیدا نشد (Not Found):

کد 404 “Not Found” یکی از رایج ترین کدهای وضعیت HTTP است. این کد به این معنی است که سرور نمی تواند منبع یا صفحه مورد نظر را پیدا کند. این ممکن است به دلیل اشتباه در آدرس وارد شده توسط کاربر، حذف یا انتقال منبع در سرور یا هر دلیل دیگری باشد که منجر به عدم وجود منبع مورد نظر شده است.

این کد معمولاً در وب سایت ها و برنامه های کاربردی وب برای نمایش صفحه یا منبعی که کاربر نمی خواهد یا اصلاً در دسترس نیست استفاده می شود. به عنوان مثال، زمانی که کاربر آدرسی را در مرورگر وارد می کند که وجود ندارد یا اشتباه است، سرور یک کد 404 را برای کاربر ارسال می کند تا از پیدا نشدن صفحه مورد نظر اطلاع دهد.

این کد نشان می دهد که سرور درخواست را دریافت کرده اما منبع مورد نظر را پیدا نکرده است، بنابراین هیچ محتوایی برای کاربر ارسال نمی شود و صفحه یا منبع مورد نظر برای کاربر نمایش داده نمی شود.

• کد 405 روش غیر مجاز (Method Not Allowed):

“درخواست 405” به این معنی است که سرور قادر به پردازش درخواست درخواستی نیست، زیرا درخواست درخواستی غیرفعال است. این خطا معمولاً مربوط به مشکلات پیکربندی سرور، محدودیت های دسترسی یا نقض قوانین و محدودیت های امنیتی است.

به عنوان مثال، فرض کنید یک وب سایت از روش POST برای ارسال داده به سرور استفاده می کند، اما درخواست ارسال از روش GET استفاده می کند. در این حالت، سرور ممکن است پاسخی با کد خطای “405 Method Unauthorized” ارسال کند زیرا روش مورد نیاز برای پردازش درخواست در دسترس نیست.

برای رفع این خطا باید تنظیمات سرور یا نرم افزار مورد استفاده را بررسی کرده و از فعال بودن روش های مورد نیاز برای پردازش درخواست ها مطمئن شوید. همچنین باید از ارسال صحیح و تایید شده درخواست ها و رعایت محدودیت های امنیتی مناسب اطمینان حاصل کنید.

• کد 406 غیر قابل قبول (Not Acceptable):

خطای “406 غیر قابل قبول” به این معنی است که سرور نمی تواند درخواست را بر اساس نوع محتوا یا تنظیمات قابل قبول درخواست کننده پردازش کند. به عبارت دیگر سرور به دلیل فرمت یا محتوای نامناسب درخواست کننده قادر به ارائه نتیجه دلخواه نیست.

به عنوان مثال، فرض کنید یک وب سایت فقط می خواهد سرور داده ها را با فرمت JSON دریافت کند، اما درخواست کننده داده ها را با فرمت XML ارسال کرده است. در این حالت، سرور ممکن است پاسخی با کد خطای «406 غیرقابل قبول» برگرداند زیرا سرور قادر به پردازش فرمت درخواستی نیست.

راه حل های ممکن برای رفع این خطا شامل تغییر فرمت درخواست، تحویل محتوای مورد نظر از طریق سرور در فرمت های مختلف یا بازنشانی تنظیمات سرور برای پذیرش فرمت های مختلف است. در نهایت برای حل این مشکل لازم است از توافق فرمت های پذیرفته شده بین سرور و درخواست کننده اطمینان حاصل شود.

• کد 407 مجوز پروکسی (Proxy Authentication Required):

درخواستی با کد “407 Proxy Authorization” نشان می دهد که برای دسترسی به منبع مورد نظر نیاز به احراز هویت پروکسی است. معمولاً این خطا زمانی رخ می‌دهد که کاربر یا برنامه‌ای که از پروکسی استفاده می‌کند به درستی با پروکسی احراز هویت نشده است یا اطلاعات احراز هویت نادرستی ارائه کرده است.

هنگامی که یک کاربر یا برنامه به یک پروکسی متصل می شود، پروکسی می تواند از آنها بخواهد که هویت خود را ثابت کنند. این احراز هویت ممکن است بر اساس نام کاربری و رمز عبور یا سایر اطلاعات امنیتی باشد. اگر اطلاعات احراز هویت نادرست باشد یا ارائه نشده باشد، پروکسی ممکن است خطای “مجوز پروکسی 407” را برگرداند.

برای حل این مشکل، کاربر یا برنامه باید اطلاعات احراز هویت صحیح را در اختیار پروکسی قرار دهد و در صورت لزوم این اطلاعات را با مدیر پروکسی تأیید کند. همچنین، ممکن است برای احراز هویت مناسب، تنظیمات پروکسی یا نرم افزارهای مرتبط نیاز به تنظیم داشته باشند.

• کد 408 مهلت درخواست (Request Timeout):

خطای “408 Request Timed Out” به این معنی است که سرور مدت زمان مشخصی را برای دریافت درخواست از کاربر منتظر می‌ماند، اما به دلیل دریافت نکردن درخواست کامل، اجازه می‌دهد این زمان منقضی شود.

این ممکن است به دلیل ترافیک زیاد یا قطع اتصال اینترنت رخ دهد. این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که کاربر درخواستی را ارسال می کند و سرور برای مدت معینی (معمولاً در تنظیمات سرور مشخص می شود) منتظر پاسخ می ماند. اگر سرور در این مدت درخواست کامل را دریافت نکند، زمان آن تمام می شود و خطای “408 Request Timed Out” رخ می دهد.

برای رفع این خطا می توانید از راهکارهایی مانند کاهش ترافیک سرور، افزایش زمان انتظار در تنظیمات سرور و یا بهبود اتصال به اینترنت استفاده کنید. اگر این خطا به دلیل مشکلات اتصال به اینترنت رخ داده است، باید مشکل اتصال را اصلاح کرده و دوباره درخواست خود را ارسال کنید.

• کد 409 تضاد(Conflict):

درخواستی با کد خطای “409 Conflict” نشان می دهد که در هنگام اجرای درخواست در وضعیت یا داده های منبع تداخلی وجود دارد که امکان اجرای درخواست را فراهم می کند. این مشکل معمولا زمانی رخ می دهد که داده ها یا وضعیت منبع توسط چندین درخواست همزمان یا چندگانه تغییر کرده باشد و این تغییرات با یکدیگر در تضاد باشند.

به عنوان مثال، فرض کنید دو درخواست مختلف به یک منبع ارسال می شود، اما این دو درخواست تغییرات متفاوتی در داده های منبع ایجاد می کنند که با یکدیگر تضاد دارند. در این حالت، سرور ممکن است یک خطای “409 Conflict” را برگرداند تا به کاربر اطلاع دهد که درخواست به دلیل تداخل در داده های منبع نمی تواند تکمیل شود.

برای حل این مشکل، تضاد یا تضاد در داده یا وضعیت منبع باید حل شود. برای انجام این کار، ممکن است لازم باشد ترتیب درخواست ها را تغییر دهید، یا تغییرات لازم را در داده ها برای حل تضاد انجام دهید. همچنین استفاده از مکانیسم های همگام سازی می تواند به جلوگیری از درگیری در هنگام اعمال تغییرات کمک کند.

• کد 410 رفته (Gone):

درخواست با کد خطای “410 Gone” به این معنی است که منبع یا منابع درخواست شده توسط کاربر دیگر در دسترس نیست و برای همیشه حذف شده است. این معمولاً به این معنی است که منبع مورد نظر تا این لحظه وجود داشته است، اما اکنون دیگر وجود ندارد و از سرور حذف شده است.

این ممکن است به دلیل تصمیم سرور یا مدیریت وب سایت برای حذف منبع مربوطه یا تغییر ساختار و مسیر منبع باشد. به عنوان مثال، یک صفحه وب که قبلا وجود داشت اما اکنون حذف شده است، ممکن است با خطای “410 gone” مواجه شوید.

به عنوان یک راه حل، باید برنامه خود را برای رسیدگی به این خطاها به روز کنید و تغییرات سایت یا سرور را در نظر بگیرید. بهتر است از این اطلاعات به عنوان نشانه ای از در دسترس نبودن منبع استفاده کنید و به کاربر اطلاع دهید که اطلاعات مورد نظر دیگر در دسترس نیست.

• کد 411 (Length Required):

درخواست با کد خطای «طول ۴۱۱ مورد نیاز» به این معنی است که سرور برای پاسخ به درخواست ارسال شده توسط کاربر به اطلاعاتی مانند طول درخواست نیاز دارد، اما این اطلاعات در درخواست ارسالی موجود نیست.

این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که سرور برای پردازش درخواست به اطلاعاتی مانند طول محتوا یا بدنه درخواست نیاز دارد، اما این اطلاعات در هدر درخواست موجود نیست. این ممکن است به دلیل خطا در ارسال درخواست یا عدم ارسال صحیح درخواست رخ دهد.

برای حل این مشکل، کاربر باید اطمینان حاصل کند که هدر درخواست ارسال شده به سرور حاوی اطلاعات لازم برای پردازش درخواست است. به عنوان مثال، اگر درخواستی برای ارسال داده به سرور ارسال شود، طول آن داده ها باید در سربرگ “Content-Length” درخواست مشخص شود. مطمئن شوید که برنامه به درستی پیکربندی شده است و اطلاعات مورد نیاز به درستی ارسال شده است.

• کد 412 (Precondition Failed):

درخواست با کد خطای “412 Precondition Failed” به معنای این است که یک یا چند شرط یا پیش‌شرطی که قبل از انجام درخواست باید برآورده شود، در سرور اجرا نشده است و به همین دلیل درخواست تایید نمی‌شود.

این خطا معمولاً زمانی رخ می‌دهد که سرور از شرایط یا پیش‌شرط‌هایی که قبل از اجرای یک درخواست باید برآورده شود (مانند مقادیر فیلدهای درخواست، وضعیت منبع و غیره) اطمینان حاصل نکند. به عبارت دیگر، درخواست ارسالی به سرور با شرایط یا پیش‌شرط‌های مورد انتظار سرور همخوانی ندارد.

برای رفع این خطا، باید شرایط یا پیش‌شرط‌های مورد انتظار سرور را برآورده کرد. این ممکن است از طریق ارسال اطلاعات مورد نیاز در درخواست، اصلاح شرایط مورد نیاز قبل از ارسال درخواست، یا اصلاح تنظیمات سرور باشد. برای رفع این خطا، لازم است دقت کافی به شرایط و پیش‌شرط‌های مورد نیاز برای اجرای درخواست داشته باشید و مطمئن شوید که این شرایط برآورده شده‌اند.

• كد 413 (Payload Too Large):

درخواست با کد خطای “413 Payload Too Large” به این معنی است که حجم داده های ارسال شده توسط کاربر بسیار زیاد است و به دلیل این حجم زیاد، سرور از پاسخگویی به آن خودداری می کند. این ممکن است به دلیل محدودیت های اعمال شده بر روی سرور یا محدودیت های اعمال شده توسط میان افزارها مانند فایروال ها باشد.

این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که کاربر یا برنامه ای داده های بسیار بزرگ مانند فایل های تصویری یا ویدیویی بزرگ را به سرور ارسال می کند. به طور کلی، سرورها ممکن است درخواست های دریافتی را برای جلوگیری از حملات با حجم بالا محدود کنند.

برای رفع این خطا، کاربر باید حجم داده های ارسالی را کاهش دهد و سعی کند حداکثر اندازه مجاز تعیین شده توسط سرور را رعایت کند. در صورت لزوم، ممکن است لازم باشد تنظیمات سرور خود را تغییر دهید یا محدودیت های اندازه را افزایش دهید تا بتوانید داده های بزرگتر ارسال کنید.

• کد 414 (Request-URI Too Long):

درخواست با کد خطای “414 Request-URI Too Long” به معنای این است که URI (Uniform Resource Identifier) یا آدرس درخواست‌دهنده بسیار طولانی است و بیشتر از حد مجاز توسط سرور قابل پردازش نیست. URI شامل آدرس وب‌سایت مورد نظر و هر پارامتر یا اطلاعات اضافی برای ارسال به سرور است.

این خطا معمولاً زمانی رخ می‌دهد که طول URI بسیار بزرگتر از حد مجازی است که توسط سرور تعیین شده است. معمولاً این حد در استانداردهای مشخص شده برای سرورها تعریف شده است.

برای رفع این خطا، باید URI را کوتاه‌تر کرده و از استفاده از پارامترهای طولانی‌تر یا آدرس‌های بسیار طولانی پرهیز کرد. ممکن است نیاز باشد تا از روش‌های دیگری برای ارسال اطلاعات استفاده کنید، مانند استفاده از فرم‌های POST به جای ارسال پارامترها در URL. همچنین، اطمینان حاصل کنید که تمام پارامترها و اطلاعات مورد نیاز درخواست به صورت مناسب و با استفاده از روش‌هایی مانند POST ارسال شوند.

• کد 415 (Unsupported Media Type):

درخواست با کد خطا “415 415 Unsupported Media Type” به این معنی است که نوع رسانه یا قالب داده ارسال شده از منبع توسط سرور پشتیبانی نمی شود و سرور قادر به پردازش یا تفسیر آن نیست.

این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که سرور نمی تواند قالب داده ارسال شده از منبع را تفسیر یا پردازش کند. به عنوان مثال، اگر یک درخواست HTTP داده هایی را با یک نوع رسانه مانند JSON یا XML ارسال کند، اما سرور از آن نوع رسانه پشتیبانی نمی کند، خطای “415 نوع رسانه پشتیبانی نشده” برگردانده می شود.

برای رفع این خطا، معمولاً لازم است که نوع رسانه یا فرمت داده ارسال شده توسط منبع با نوع رسانه ای که سرور پشتیبانی می کند مطابقت داشته باشد. اگر نوع رسانه قابل تغییر نیست، ممکن است لازم باشد تنظیمات سرور را تغییر دهید یا نرم افزار رابط را برای پشتیبانی از آن نوع رسانه به روز کنید.

کد 416 یا محدوده غیر قابل تأمین (Range Not Satisfiable)

درخواست با کد خطای “416 Range Not Satisfiable” به معنای این است که محدوده‌ای که در فیلد هدر “Range” درخواست مشخص شده است، توسط سرور قابل ارضایی نیست. این ممکن است به دلیل این باشد که محدوده مورد نظر درخواست کننده بیشتر از اندازه داده‌های موجود در URI (Uniform Resource Identifier) هدف است.

محدوده‌های مشخص شده در فیلد هدر “Range” معمولاً برای درخواست فقط یک قسمت از منبع استفاده می‌شود، مانند درخواست بخشی از یک فایل ویدئویی یا صوتی. اگر محدوده مورد نظر از منبع بزرگتر از اندازه داده‌های موجود در URI باشد، سرور نمی‌تواند این درخواست را برآورده کند و خطای “416 Range Not Satisfiable” را برمی‌گرداند.

برای رفع این خطا، می‌توانید محدوده مورد نظر را تغییر داده و مطمئن شوید که اندازه محدوده درخواستی منطبق با اندازه موجودیت در URI هدف است. اگر این محدوده از داده‌های موجود بیشتر است، شاید لازم باشد درخواست را با محدوده‌های کوچکتری ارسال کنید یا منبع مورد نظر را با استفاده از روش‌های دیگری دریافت کنید.

• کد ۴۱۷ یا انتظار تأمین نشده (Expectation Failed)

درخواست با کد خطای “417 Expectation Failed” به این معنی است که انتظارات مشخص شده در هدر “مورد انتظار” توسط کاربر توسط سرور برآورده نشده است.

هنگامی که کاربر درخواستی را ارسال می کند و انتظارات خاصی را در فیلد هدر “مورد انتظار” مشخص می کند، مانند انتظار برای سرور برای بازگرداندن نوع خاصی از پاسخ یا انتظار برای پردازش درخواست به روشی خاص، سرور باید این انتظارات را برآورده کند. . راحت باشید، اما اگر سرور این انتظار را برآورده نکند، خطای “417 Expectation Failed” برگردانده می شود.

این خطا ممکن است به دلیل مشکلات پردازش درخواست یا عدم تطابق با انتظارات مشخص شده در قسمت سرصفحه “مورد انتظار” رخ دهد. برای رفع این خطا، ممکن است لازم باشد تنظیمات سرور خود را بررسی کنید و مطمئن شوید که سرور قادر است انتظارات مشخص شده در درخواست کاربر را برآورده کند. همچنین کاربران می توانند درخواست های خود را با دقت و صحت بیشتری ارسال کنند تا انتظارات صحیح و برآورده شده از سرور برآورده شود.

• کد ۴۱۸ یا من قوری هستم (I’m a Teapot)

 در واقع کد وضعیت «418 I’m a Teapot » یک کد خطای طنز و غیررسمی است که به عنوان شوخی در دنیای فناوری اطلاعات استفاده می شود. این کد از «پروتکل کنترل دستگاه قهوه ساز Hyper Text» یا HTCPCP الهام گرفته شده است که یک پروتکل طنز برای کنترل و مدیریت دستگاه های قهوه ساز است.

با این حال، این کد در واقع یک موقعیت جالب برای طنز است و به عنوان شوخی استفاده می شود. از آنجایی که این کد به طور رسمی در استانداردهای وب استفاده نمی شود، سرورهای واقعی و کاربران به طور جدی از آن استفاده نمی کنند.

معمولا این کد برای نمایش یک پیام طنز به کاربران یا به عنوان یک روش موقت برای جلوگیری از پاسخ های منفی یا خطاهای واقعی استفاده می شود.

• کد 419 صفحه منقضی شده است (page expired):

کد وضعیت “419” به طور رسمی در استانداردهای HTTP وجود ندارد و به عنوان یک کد خطای معتبر شناخته نمی شود. احتمالاً یک اشتباه به عنوان یک کد خطای سفارشی یا خطاهای محلی ایجاد شده توسط برنامه نویسان یا توسعه دهندگان است.

در مواردی که ارتباط بین کاربر و سرور بر اساس جلساتی مانند جلسات مدیریت می شود، اغلب از کدهای خطایی مانند “408 Request Timeout” برای نشان دادن اتمام جلسه یا انقضای آن استفاده می شود. همچنین برای خطاهای مربوط به API از کدهای خطای استاندارد HTTP مانند «400 Bad Request» یا «404 Not Found» برای نمایش مشکلات مربوط به درخواست های API استفاده می شود.

• کد 420 تقویت آرامش خود (Enhance Your Calm):

• کد وضعیت HTTP 420 یک کد وضعیت غیررسمی در پاسخ‌های HTTP نیست. این یک افزونه غیررسمی توسط توییتر است که به معنای “تقویت آرامش خود” استفاده می‌شود. این برای نشان دادن این استفاده می‌شود که مشتری در یک دوره زمانی کوتاه زیادی درخواست می‌دهد و باید آرام باشد. این یک تقلید از مواد مخدری است که اغلب با عدد ۱۹ مرتبط است.اگر این کد برای نیازهای خاص شما استفاده شده است، بهتر است در مستندات یا منابع مربوطه توضیح دقیق‌تری ارائه شود تا بقیه بتوانند مفهوم و استفاده از آن را به‌درستی درک کنند.

• کد 421 درخواست نادرست (Misdirected Request):

کد وضعیت HTTP 421، یعنی “Misdirected Request”، به معنای این است که درخواست به یک سرور هدایت شده است که قادر به تولید پاسخ نیست. این ممکن است در مواقعی اتفاق بیافتد که سرور مقصد اصلی درخواست نیازمند اطلاعات یا منابعی است که در دسترس نیست یا از طریق اتصال فعلی قابل دسترسی نیست.

به عبارت دیگر، این خطا رخ می‌دهد زمانی که سرور از درخواست دریافتی برای منابع مخصوصی که باید آن را پردازش کند، محروم است، معمولاً به دلیل ناهماهنگی در درخواست ارسالی یا مشکلات در سرورها.

راه‌حل اصلی برای این خطا، تلاش برای ارسال درخواست به مقصد صحیح است و در صورت امکان، مجدداً اتصال را بررسی کرده و یا از سرویس دیگری استفاده کنید که قادر به پاسخگویی به درخواست شما باشد. این اقدامات می‌تواند به موجب برطرف شدن مشکل و دریافت پاسخ مورد انتظار شما باشد.

• کد 422موجودیت غیر قابل پردازش (Unprocessable Entity):

کد وضعیت “HTTP 422 Entity Unprocessable” نشان می دهد که سرور قادر به پردازش درخواست نیست زیرا داده های ارسال شده حاوی اطلاعات نامعتبر یا غیرقابل پردازش هستند. این کد معمولاً در پاسخ به درخواست هایی استفاده می شود که می تواند توسط سرور پذیرفته شود، اما اطلاعات ارسال شده توسط درخواست حاوی خطاها یا اطلاعات نامعتبری است که سرور نمی تواند آنها را پردازش کند.

این خطا معمولا زمانی رخ می دهد که داده های ارسال شده در درخواست به دلیل فرمت نادرست، از دست رفته یا نامعتبر توسط سرور قابل پردازش نباشد. به عنوان مثال، اگر درخواستی انتظار اطلاعاتی را در قالب JSON دارد اما داده ها در قالب JSON نیستند، یا اگر درخواست اطلاعاتی داشته باشد که انتظار می رود سرور منبعی را ایجاد یا به روز کند اما اطلاعات ارسال شده به عنوان ورودی حاوی خطا است.

برای رفع این خطا باید اطلاعات ارسالی را بررسی کرده و از فرمت صحیح و اطلاعات معتبر آن مطمئن شوید. در صورت لزوم می توانید در پاسخ به کاربر پیغام خطا با توضیحات دقیق تری از خطاهای موجود در داده ها ارسال کنید.

•  کد 423 قفل شده (Locked):

کد وضعیت HTTP 423 “Locked” به معنای این است که منبع مورد نظر قفل شده است و سرور از پاسخ به درخواست کاربر امتناع می‌کند. این خطا معمولاً در مواردی رخ می‌دهد که دسترسی به یک منبع توسط سیستم قفل شده است و در نتیجه، سرور نمی‌تواند درخواست کاربر را پردازش کند.

این مسأله می‌تواند به علت تضاد در درخواست‌های همزمان برای دسترسی به منابع یا به دلیل مشکلات داخلی سیستم، اتفاق بیافتد. وقتی که منبع قفل شده است، مشتری (کاربر) ممکن است منتظر مانده یا درخواست خود را مجدداً ارسال کند. در برخی موارد، مشتری می‌تواند قفل را باز کند (اگر امکان دسترسی به قفل وجود داشته باشد) یا تایمر قفل ممکن است بعد از مدتی منقضی شود و منبع دوباره قابل دسترسی باشد.

برای رفع این خطا، معمولاً نیاز است که مشکلات مرتبط با قفل منبع را بررسی و رفع کنید، سپس کاربر را به‌روزرسانی کنید که منبع دوباره قابل دسترسی است و می‌توانند درخواست خود را مجدداً ارسال کنند.

• کد 424 وابستگی ناموفق (Failed Dependency)

کد وضعیت “HTTP 424 Failed Dependency” به این معنی است که درخواست فعلی شکست خورد زیرا وابستگی های مورد نیاز برای تکمیل موفقیت آمیز آن برآورده نشد. این کد نشان می دهد که منابع مورد نیاز برای تکمیل درخواست به دلیل مشکلاتی مانند خطا یا اشکال در درخواست های قبلی نتوانسته است نیازهای درخواست کننده را برآورده کند.

به طور معمول، این خطا زمانی رخ می دهد که یک درخواست به منابع یا وابستگی های خارجی نیاز داشته باشد و این وابستگی ها به دلیل مسائلی مانند قطع شدن یا سایر خطاها در دسترس نیستند.

برای رفع این خطا ابتدا باید مشکلات مربوط به وابستگی های اپلیکیشن را شناسایی و رفع کنید. سپس می توانید درخواست خود را مجددا ارسال کنید و اطمینان حاصل کنید که منابع مورد نیاز برای تکمیل درخواست در دسترس و در دسترس هستند.

• کد 425 خیلی زود(Too Early)

کد وضعیت HTTP 425 “Too Early” به عنوان یکی از کدهای خطای امنیتی معمولاً برای نشان دادن این مورد استفاده می‌شود که سرور، به دلیل امنیتی، نمی‌خواهد با پردازش یک درخواست که احتمال تکرار آن وجود دارد، ریسک کند.

این می‌تواند در مواردی که سرور ترجیح می‌دهد که بین درخواست‌های مشابه یک بافر زمانی (تایم‌اوت) وجود داشته باشد تا مقابله با حملات تکرار درخواست (مانند حملات از نوع “replay attack”)، به ویژه در محیط‌هایی که امنیت بالا مورد نیاز است، مطرح شود. این کد ارسال می‌شود تا کلاینت، درخواست خود را با تأخیری بیشتر ارسال کند و این باعث می‌شود تا حملات مخرب تکراری کمتر احتمالاً موفق شوند.

• کد 426 نیازمند آپ گرید (Upgrade Required):

• کد وضعیت “HTTP 426 Upgrade Required” نشان می دهد که سرور از پروتکل استفاده شده در درخواست فعلی پشتیبانی نمی کند، اما اگر کاربر از پروتکل دیگری استفاده کند، سرور مایل به پشتیبانی از آن است.معمولا این کد به عنوان پاسخ به درخواست هایی ارسال می شود که از نسخه پروتکل قدیمی استفاده می کنند و سرور از آن استفاده نمی کند. سرور از کاربر می خواهد که از نسخه جدیدتر یا پروتکل دیگری استفاده کند تا سرور بتواند درخواست را پردازش کند.

  به عنوان مثال، اگر سایتی از HTTP 1.0 استفاده می کند اما سرور فقط از HTTP 1.1 پشتیبانی می کند، ممکن است یک کد وضعیت 426 برای کاربرانی که از HTTP 1.0 استفاده می کنند ارسال شود تا آنها را تشویق به استفاده از نسخه جدیدتر HTTP کند.

• کد 428 نیازمند پیش شرط (Precondition Required):

• کد وضعیت “HTTP 428 Precondition Required” به این معنی است که سرور مبدا به یک درخواست مشروط پاسخ می دهد. این کد معمولا برای نشان دادن اینکه یک یا چند پیش نیاز برای اجرای یک درخواست خاص مورد نیاز است استفاده می شود، اما این شرایط در درخواست ارسال شده توسط کاربر وجود ندارد.نمونه ای از این وضعیت می تواند درخواست ایجاد تغییرات در منبعی باشد که به یک پیش نیاز نیاز دارد، به عنوان مثال یک ETag استاندارد یا یک تاریخ سلام (آخرین تغییر). در صورتی که این شرایط در درخواست ارسال شده توسط کاربر وجود نداشته باشد، سرور با ارسال کد وضعیت 428 به کاربر اطلاع می دهد که درخواست ارسالی شرایط لازم برای انجام عملیات مورد نظر را ندارد و ابتدا باید شرایط لازم را فراهم کند.

•  کد 429 نیازمند درخواست‌های بیش از حد (Too Many Requests)

• کد وضعیت “HTTP 429 Too Many Requests” برای نشان دادن این موضوع استفاده می‌شود که کاربر در حال حاضر درخواست‌های زیادی دارد و سرور نمی‌تواند همه آن‌ها را پردازش کند.این کد معمولاً در مواردی که یک کاربر به طور متعمد یا غیرمتعمد درخواست‌های زیادی ارسال می‌کند، به عنوان مثال به منظور حملات نفوذ یا حملات نمایشی (Denial of Service) استفاده می‌شود. همچنین ممکن است در مواقعی که سرور یا سیستم میزبان منابع محدودی دارد، این کد ارسال شود تا منابع بهینه‌سازی شده و بار محتمل زیادی که بر روی سرور تحمیل می‌شود، مدیریت شود.

  با دریافت این کد، کاربر معمولاً باید منتظر بماند و درخواست‌های خود را با فاصله زمانی بیشتری ارسال کند تا سرور بتواند به درخواست‌هایش پاسخ دهد.

• کد 431 فیلدهای هدر ریکوئست بیش از حد بزرگ (Request Header Fields Too Large)

کد وضعیت “HTTP 431 Request Header Fields Too Large” به این معنی است که فیلدهای سرصفحه درخواست ارسال شده توسط کاربر به سرور بسیار بزرگ است و سرور قادر به پردازش آن نیست. هدرهای درخواست حاوی اطلاعاتی مانند نوع مرورگر، نوع داده ارسالی، متغیرهای رشته پرس و جو و سایر اطلاعات مربوط به درخواست هستند.

این مشکل معمولاً زمانی رخ می‌دهد که کاربر یا برنامه‌ای که درخواست را ارسال می‌کند، سرصفحه‌های درخواست را به‌طور غیرعادی بزرگ کرده است، به عنوان مثال با افزودن بیش از حد هدر یا ارسال مقادیر بسیار بزرگ برای هر هدر.

برای رفع این مشکل، کاربر یا برنامه باید اندازه هدرهای درخواست را کاهش دهد تا درخواست به طور منطقی توسط سرور پردازش شود. در صورت لزوم، سرور ممکن است نیاز به تنظیم پیکربندی خود برای مدیریت هدرهای بزرگتر داشته باشد.

• کد 451 عدم دسترسی به دلایل قانونی (Unavailable For Legal Reasons)

کد وضعیت “HTTP 451 Unavailable For Legal Reasons” نشان می دهد که سرور به دلایل قانونی قادر به ارائه منبع یا صفحه درخواستی به کاربر نیست. این کد وضعیت عمدتاً در مواردی استفاده می‌شود که محتوای مورد نیاز قانونی ممکن است حاوی محتوایی باشد که طبق قوانین یا مقررات کشور مربوطه غیرقانونی است.

نمونه‌هایی از استفاده از این کد شامل مواردی است که دستگاه باید براساس مقررات یا دستورالعمل‌های قانونی موجود، دسترسی به محتوا را حذف یا محدود کند. این ممکن است شامل مواردی مانند محتوایی باشد که توسط دولت یا سایر اشخاص حقوقی ممنوع است، یا حتی زمانی که قوانین حقوق فناوری اطلاعات مانند GDPR (مقررات عمومی حفاظت از داده ها) یا حق نسخه برداری رعایت نمی شود.

معمولاً کاربر با دریافت این کد به این معنی است که دسترسی به منبع درخواستی به دلیل مسائل قانونی یا مقرراتی محدود شده است.

کدهای وضعیت 500 (خطای سرور)

کد وضعیت 5xx یک خطای سرور است، به این معنی که حتی اگر درخواست کاربر معتبر است، سرور نمی تواند درخواست را تکمیل کند. خطاهای سری 5xx از نظر سئو بسیار منفی هستند زیرا محتوا علاوه بر کاربران برای ربات های گوگل نیز نمایش داده نمی شود. اگر وب سایت دارید و با کد وضعیت HTTP 500 سر و کار دارید، بهتر است در اسرع وقت مشکل را برطرف کنید.

• کد 500 خطای داخلی سرور (Internal Server):

کد وضعیت “HTTP 500 Internal Server Error” یکی از رایج ترین انواع خطاها در وب است. این کد برای نشان دادن اینکه سرور به دلیل مشکلات ناخواسته یا ناشناخته در پردازش درخواست کاربر قادر به پاسخگویی مناسب به درخواست نیست استفاده می شود. به عبارت دیگر یک خطای داخلی در سرور رخ داد که پاسخگویی به درخواست مشتری را غیرممکن کرد.

این خطا می تواند ناشی از مشکلات مختلفی از جمله خطاهای برنامه نویسی، مشکلات پایگاه داده، نقص سخت افزاری و یا حتی کمبود منابع سرور مانند حافظه یا CPU باشد. وقوع این خطا ممکن است به دلیل عملکرد ناپایدار یا ناپایداری برنامه یا سیستم باشد.

هنگامی که کاربر یک خطای 500 دریافت می کند، معمولاً از او خواسته می شود دوباره امتحان کند یا با سرپرست سیستم یا تیم پشتیبانی خود تماس بگیرد تا مشکل را حل کند. این خطا معمولاً موقتی است و معمولاً با عیب یابی سرور قابل حل است.

• کد 501 اجرا نشده (Not Implemented):

کد وضعیت “HTTP 501 Not Implemented” نشان می دهد که سرور درخواست را شناسایی کرده است، اما قادر به انجام آن نیست زیرا روش مربوطه پشتیبانی نمی شود یا پیاده سازی نشده است.

به عبارت دیگر، این خطا نشان می دهد که سرور متد درخواستی را درک کرده است، اما نمی تواند آن را فراخوانی کند، زیرا متد پیاده سازی نشده یا پشتیبانی نمی شود. این ممکن است به این دلیل باشد که پروتکل یا روش HTTP درخواستی از نوعی بوده که سرور از آن پشتیبانی نمی‌کند، یا اینکه روش درخواستی روی سرور پیاده‌سازی نشده است.

به عنوان مثال، اگر درخواستی به روش “PATCH” ارسال شود اما سرور از این روش پشتیبانی نمی کند، این کد خطا ارسال می شود. این خطا همچنین در صورتی رخ می دهد که یک روش غیر استاندارد HTTP درخواست شود که سرور از آن پشتیبانی نمی کند.

در این مواقع بهترین راه حل این است که کاربر یا توسعه دهنده از مطابقت روش درخواستی با استانداردهای پروتکل HTTP مطمئن شود و در صورت لزوم از روش ها و روش های دیگری که سرور پشتیبانی می کند استفاده کند.

• کد 502 (Bad Gateway):

کد وضعیت “HTTP 502 Bad Gateway” به این معنی است که سروری که درخواست را به عنوان دروازه برای برقراری ارتباط با سرور دیگری ارسال کرده است، پاسخی از سرور مقصد دریافت نکرده یا پاسخ نامناسبی دریافت کرده است. این خطا معمولاً در معماری های شبکه ای رخ می دهد که از درایورهای پراکسی و رابط های شبکه استفاده می کنند.

به طور معمول، این خطا در پاسخ به درخواست کاربر نمایش داده می شود و نشان می دهد که سرور میزبان قادر به ارسال درخواست کاربر به سرور مقصد یا دریافت پاسخ مناسب از آن نیست.

این مشکل ممکن است توسط سرور میزبان ایجاد شود که ممکن است به دلایلی مانند مشکلات شبکه، مشکلات سرور هدف یا مشکلات پروتکل با پاسخ سرور مورد نظر مواجه شود.

هنگامی که کاربر این خطا را دریافت می کند، معمولاً به او توصیه می شود دوباره امتحان کند و اگر مشکل همچنان ادامه داشت، برای عیب یابی شبکه با مدیر شبکه یا پشتیبانی تماس بگیرید.

• کد 503 سرویس خارج از دسترس (Service Unavailable):

کد وضعیت “HTTP 503 Service Unavailable” نشان می دهد که سرور در حال حاضر قادر به پاسخگویی به درخواست های کاربر نیست. این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که سرور به دلیل اضافه بار، تعمیرات، تعمیر و نگهداری یا مشکلات دیگر قادر به پردازش درخواست ها نباشد.

این خطا ممکن است به عنوان یک پاسخ موقت از طرف سرور نمایش داده شود تا به کاربران اطلاع دهد که سرویس به زودی باز خواهد گشت. این معمولا زمانی اتفاق می افتد که سرور به زودی راه اندازی مجدد شود یا مشکلات آن برطرف شود.

هنگامی که کاربران این خطا را مشاهده می کنند، به آنها توصیه می شود که بعداً دوباره امتحان کنند یا منتظر بازگشت سرویس باشند. اگر این خطا برای مدت طولانی ادامه داشت، ممکن است لازم باشد برای عیب یابی سرور با سرپرست سیستم یا پشتیبانی خود تماس بگیرید.

• کد 504 پایان زمان (Gateway Timeout):

کد وضعیت “HTTP 504 Gateway Timeout” نشان می دهد که دروازه یا سرور میانی که درخواست کاربر را به سرور دیگری ارسال می کند در زمان مشخص شده به درخواست پاسخ نمی دهد.

این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که یک سرور واسطه (مانند کنترل کننده های پروکسی یا لنگرها) به دلیل مشکلاتی مانند زمان طولانی اجرا، بار زیاد یا مشکلات شبکه، نمی تواند با سرعت کافی پاسخی از سرور مقصد دریافت کند. به عبارت دیگر این خطا نشان دهنده عدم ارتباط بین سرورها در زمان مشخص شده است.

زمانی که کاربر این خطا را می‌بیند، معمولاً به او توصیه می‌شود کمی صبر کند و دوباره امتحان کند، زیرا ممکن است یک مشکل موقتی باشد و با تلاش دوم ارتباط بین سرورها برقرار شود. اگر این خطا برای مدت طولانی ادامه داشته باشد، ممکن است مشکلات شبکه یا سرور فرانت اند وجود داشته باشد که باید بررسی و رفع شود.

• کد 505 پروتکل HTTP پشتیبانی نمی‌شود (HTTP Version Not Supported):

کد وضعیت “HTTP 505 HTTP Version Not Supported” نشان می دهد که سرور قادر به پشتیبانی از نسخه HTTP مورد استفاده در درخواست کاربر نیست.

این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که نسخه HTTP ارسال شده توسط کاربر (مثلا HTTP/2) توسط سرور پشتیبانی نمی شود یا اصلاً توسط سرور پشتیبانی نمی شود.

هنگامی که کاربر این خطا را مشاهده کرد، باید از نسخه های پشتیبانی شده توسط سرور استفاده کند. این ممکن است شامل استفاده از نسخه های قدیمی یا جدیدتر HTTP باشد که سرور پشتیبانی می کند.

این خطا معمولاً نادر است، زیرا اکثر مرورگرها و سرورها از نسخه های قدیمی و جدید HTTP پشتیبانی می کنند، اما در برخی موارد این خطا زمانی رخ می دهد که نسخه HTTP ارسال شده توسط کاربر توسط سرور پشتیبانی نمی شود.

• کد ۵۰۶ نوع درخواست قابل مذاکره (Variant Also Negotiates)

کد وضعیت “HTTP 506 Variant Also Negotiates” به معنای این است که سرور دارای یک تنظیم داخلی است که تفاوت‌های منابع موجود برای مذاکره درخواست را مشخص می‌کند. اما در این حالت، هیچ یک از منابع موجود، به عنوان یک نقطه پایان معتبر برای مذاکره شفاف، انتخاب نمی‌شود.

به طور کلی، این خطا ممکن است در مواردی رخ دهد که سرور از مذاکره محتوا برای تولید پاسخ به درخواست کاربر استفاده می‌کند، اما هیچ یک از گزینه‌های موجود برای مذاکره به عنوان یک نقطه پایان مناسب شناخته نمی‌شود. این مشکل ممکن است به دلیل تنظیمات نادرست در سرور یا مشکلات مرتبط با مذاکره و انتخاب منابع باشد.

زمانی که این خطا رخ می‌دهد، بهتر است مدیر سرور یا توسعه‌دهنده مسئول بررسی تنظیمات مذاکره و منابع موجود برای حل این مشکل تنظیماتی را بررسی و اصلاح کند.

• کد ۵۰۷ یا کمبود فضای ذخیره سازی (Insufficient Storage)

کد وضعیت “HTTP 507 Insufficient Storage” به این معنی است که سرور نمی تواند درخواست را انجام دهد زیرا فضای ذخیره سازی کافی برای انجام آن وجود ندارد. این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که سرور نمی تواند داده های مورد نیاز را در فضای ذخیره سازی مورد نیاز برای پردازش درخواست ذخیره کند.

این مشکل ممکن است به دلیل فضای ذخیره‌سازی کامل سرور، محدودیت‌های سیستم فایل یا مشکلات سیستم عامل یا محیط سرور باشد.

برای حل این مشکل معمولاً لازم است فضای ذخیره سازی سرور را افزایش دهید یا داده های غیر ضروری را پاکسازی کنید تا جایی برای درخواست ایجاد شود. همچنین تست و بهینه سازی استفاده از فضای ذخیره سازی و مدیریت داده ها می تواند از بروز این مشکل جلوگیری کند.

• کد ۵۰۸ یا لوپ شناسایی شده (Loop Detected)

کد وضعیت “HTTP 508 Loop Detected” نشان می دهد که هنگام پردازش درخواست، سرور یک حلقه (یا حلقه ها) بی نهایت را شناسایی کرده است که می تواند باعث خاتمه درخواست یا برنامه شود.

این مشکل معمولاً زمانی رخ می دهد که درخواست ها بین چندین منبع یا گره در یک شبکه به طور مداوم به یکدیگر هدایت شوند و حلقه های بی پایانی ایجاد کنند. به عنوان مثال، این رویداد می تواند هنگام راه اندازی یک خطای پیکربندی شبکه، یک بن بست مسیریابی یا نقص در کد برنامه رخ دهد.

برای رفع این مشکل، مسیریابی و پیکربندی شبکه را بررسی و بهبود دهید و مطمئن شوید که منابع شبکه و سرور به درستی پیکربندی شده اند تا از حلقه های بی نهایت جلوگیری شود.

• کد ۵۱۰ یا عدم تمدید (Not Extended)

کد وضعیت “HTTP 510 Not Extended” به معنای این است که درخواست کاربر، بدون گسترش و توسعه، توسط سرور پردازش شده است. این کد به عنوان یک پاسخ موقت استفاده می‌شود و نشان می‌دهد که سرور توانایی پشتیبانی از تمدیدهای موردنیاز برای اجرای درخواست را ندارد.

به طور کلی، این کد وضعیت بیان می‌کند که سرور توانایی پاسخگویی به درخواست کاربر را دارد، اما هیچ توسعه‌ای اضافی ندارد که برای اجرای درخواست موردنیاز باشد. این ممکن است به دلیل تنظیمات سرور یا محدودیت‌های مربوط به پروتکل باشد.

زمانی که کاربر این خطا را مشاهده می‌کند، به او توصیه می‌شود که با استفاده از درخواستی که توسط سرور پذیرفته شده است، ادامه دهد و نیازی به انتظار تمدید یا گسترش اضافی نیست.

• کد 511 احراز هویت شبکه (Network Authentication Required)

کد وضعیت “HTTP 511 Network Authentication Required” به این معنی است که کاربر برای دسترسی به شبکه یا منابع مرتبط به احراز هویت نیاز دارد. این خطا معمولاً زمانی رخ می دهد که سرور یا منبع درخواست های دسترسی را به دلایل امنیتی یا خط مشی نمی پذیرد مگر اینکه کاربر احراز هویت شود.

به طور معمول، این خطا در صورتی رخ می دهد که یک وب سایت یا سرویس مورد نظر برای دسترسی به منابع مورد نیاز به احراز هویت نیاز داشته باشد. به عنوان مثال، این ممکن است در صورتی رخ دهد که یک وب سایت از کاربران بخواهد وارد سیستم شوند یا اطلاعات احراز هویت خود را وارد کنند تا به منابعی که به دلایل امنیتی یا حفاظت از داده ها نیاز است دسترسی پیدا کنند.

هنگامی که کاربر این خطا را مشاهده کرد، باید اطمینان حاصل کند که احراز هویت مورد نیاز برای دسترسی به منابع مورد نیاز و وارد کردن اطلاعات احراز هویت مناسب انجام شده است.

جمع‌بندی

کد وضعیت سایت یا کد وضعیت http پاسخ هایی هستند که سرور به درخواست مرورگر کاربر ارائه می دهد. این پاسخ ها وضعیت دسترسی به صفحات یا منابع سایت را به تفصیل شرح می دهند. کدهای وضعیت http با توجه به شماره اول از سمت چپ به دسته های مختلفی تقسیم می شوند. هر دسته یک وضعیت خاص سایت را نشان می دهد.

برای انجام فعالیت های سئو در وب سایت، باید این کدها را بدانید. به خصوص کدهای دسته 400 و 300 در زمینه سئو بسیار مهم هستند. این کدها می توانند به شما نشان دهند که کدام صفحات در سایت شما در دسترس نیستند یا مثلاً اگر آدرس صفحه ای را تغییر داده اید، آیا به درستی هدایت شده است یا خیر. همچنین کدهای سری 500 نشان دهنده خطا در سرور سایت و کدهای سری 200 نشان دهنده در دسترس بودن صفحه مورد نظر برای کاربران است.